MANIFEST UWAŻNOŚCI

SPOŁECZNA UWAŻNOŚĆ: MYŚLENIE SYSTEMOWE

Uważność to ciągłość interakcji ze sobą i z innymi.

Rozwinięcie:

Uważność jako integracja tego, co osobiste z tym, co z tym, co zewnętrzne, społeczne (od ego do eco), ekologia umysłu (całość schematów relacji między organizmem, a środowiskiem) i symmatezja (wzajemne uczenie się poprzez interakcje).

Praktyka uważności nie występuje w próżni, terapeutyczne programy uważności często prezentują uważność jako interwencje pozbawione wartości, a uważność to więcej niż tylko zarządzanie stresem, nastawione na potrzeby jedynie jednostki terapeutyczne interwencje. To systemowa zmiana poprzez intencjonalną aktywność (Mark Leonard & Julia E. Wahl).

NOWY PARADYGMAT EDUKACJI: EDUKACJA KONTEMPLACYJNA

Edukacja jest procesem bezpiecznej, nieustannej ciekawości, eksploracji i refleksji.

Rozwinięcie:

Zmiana paradygmatu nauczania, w którym w pierwszej kolejności ważne jest poczucie bezpieczeństwa (na poziomie fizycznym i emocjonalnym), odpowiedni kontekst i dynamika grupy (social baseline theory), praktyka refleksyjna, obserwowanie procesów (w ramach interakcji z innymi, procesów własnych), rozwijanie ciekawości (ciekawość to pielęgnowanie i uzdrawianie). Nie chodzi o materializm wiedzy ani też iluzję kompetencji poprzez poznanie metody.

UWAŻNOŚĆ W POWIĄZANIU ZE WSPÓŁCZUCIEM

Nie ma uważności bez współczucia.

Rozwinięcie:

Współczucie jest dogłębnym zrozumieniem natury cierpienia, jego przyczyn, w tym naszej własnej ignorancji, świadomości iluzji separacji od innych. Motywuje też do nauki działania, które nie jest na pokaz, nie zawsze musi się podobać (współczucie głupca), dostosowane jest do danego kontekstu.

KRYTYCZNE PODEJŚCIE: WŁAŚCIWE OCENIANIE

Potrzebujemy mieć umysł badacza, rozwijać naszą mądrość i dojrzałość.

Rozwinięcie:

W tym modelu edukacji kontemplacyjnej nie chodzi o brak oceny, ale o właściwą ocenę (właściwe rozróżnianie). Jednocześnie pozostając w otwartości, eksplorując krytycznie przyglądamy się sobie, innym, wszelkim treściom. Porzucamy złudzenia rozwojowe, dziecięcą naiwność i odważnie stajemy się dorośli.

INTEGRACJA RÓŻNYCH WYMIARÓW

Praktyka uważności powinna przenikać różne wymiary naszego funkcjonowania.

Rozwinięcie:

Uważność to nie tylko technika, inaczej bylibyśmy jedynie pysznymi technokratami. Potrzebna jest synchronizacja różnych systemów funkcjonowania: fizjologicznego/somatycznego, afektywnego, poznawczego/perceptualnego/intelektualnego, motywacyjnego, poczucia siebie, społecznego, duchowego.

INTEGRACJA RÓŻNYCH SPOSOBÓW PRAKTYKI

Istnieją różne drogi do kultywowania uważności.

Rozwinięcie:

Inkorporacja podejścia practice as research (praktyka jako forma poznania, w tym naukowego), poprzez różne formy estetycznego doświadcze(a)nia (obrazy, wiersze, muzyka) uczymy się uwrażliwiania i lepszego działania na rzecz świata (estematyka Julii Romanowskiej), formy pracy parateatralnej, arteterapii, ekoterapii/połączenia z naturą (nature connectedness).